Kurs Cudów

Kurs Cudów składa się z trzech ksiąg - (1) Tekst, (2) Ćwiczenia praktyczne dla uczniów i (3) Podręcznik dla nauczycieli - które razem tworzą kompletny program rozwoju duchowego. 
Jest jednym z systemów duchowych na świecie,  na swój sposób wyjątkowym, ze względu na połączenie niedualnej metafizyki (wszechświat fizyczny jest iluzją) z wyrafinowaną psychologią, która szczegółowo opisuje subtelną złożoność systemu myślowego ego (naszego fałszywego ja). 
Według Kursu naszym podstawowym problemem jest wiara, że ​​oddzieliliśmy się od Boga.
Straszny ciężar winy w stosunku do tego, co naszym zdaniem zrobiliśmy, powoduje, że próbujemy uciec, spychając to poczucie winy na innych. Kiedy „stajemy się innymi umysłami” - wybierając DUCHA ŚWIĘTEGO lub Jezusa jako nauczycieli, zamiast ego – wówczas my, wraz z ICH POMOCĄ, możemy wybaczyć innym to, czego nam nie zrobili, ponieważ są to tylko nasze projekcje, które w nich postrzegamy.
Tak więc, wina jest odbierana nie tylko drugiej osobie, ale zostaje jednocześnie odczyniona w naszym umyśle.
W ten sposób, wybierając przebaczenie, uczymy się pamiętać, że nigdy tak naprawdę nie opuściliśmy naszego STWÓRCY i naszego ŹRÓDŁA, i pozostajemy nadal tacy, jakimi On nas stworzył - jedno z NIM i całym stworzeniem. (Kenneth Wapnick, ze wstępu do „Przesłania o cudach”)

Co mówi KURS ?

Nic co rzeczywiste, zagrożone być nie może.
Nic co nierzeczywiste nie istnieje.
W tym zawiera się pokój Boży.

Tak zaczyna się Kurs Cudów. Dokonuje fundamentalnego rozróżnienia między rzeczywistością a nierzeczywistością, między wiedzą a percepcją. Wiedza jest prawdą - pod jednym prawem, prawem miłości lub BOGA. Prawda jest niezmienna, wieczna i jednoznaczna. Może być nierozpoznana, ale nie można jej zmienić. Odnosi się do wszystkiego, co stworzył BÓG, i tylko to, co stworzył ON, jest prawdziwe. Jest poza nauką, ponieważ jest poza czasem i poza procesem. Nie ma przeciwności, nie ma początku ani końca.
Z drugiej strony, świat percepcji jest światem czasu, zmian, początków i celów. Opiera się na interpretacji, a nie na faktach. To świat narodzin i śmierci oparty na wierze w brak, stratę, oddzielenie i śmierć. Uczy się go zamiast dawania, jest fragmentaryczny w swoich centrach percepcji, niestabilny w działaniu i błędny w interpretacjach.

Wiedza i percepcja prowadzą do powstania dwóch różnych systemów myślowych, które są w opozycji do siebie pod każdym względem. W sferze wiedzy nie ma żadnych myśli oprócz myśli BOGA, ponieważ BÓG i JEGO STWORZENIE dzielą wspólną WOLĘ. Z drugiej zaś strony, świat postrzegany opiera się na wierze w przeciwieństwa i odrębność woli, które są w ciągłym konflikcie ze sobą i z BOGIEM. 
To, co postrzeganie widzi i słyszy, wydaje się prawdziwe, ponieważ pozwala jedynie uświadomić sobie, co odpowiada życzeniom postrzegającego. To z kolei prowadzi do świata złudzeń; świata, który potrzebuje ciągłej obrony tylko dlatego, że nie jest prawdziwy.
Jeśli jesteś uwięziony w świecie percepcji, to jesteś uwięziony we śnie. Nie zdołasz uciec bez pomocy, ponieważ wszystko, co pokazują twoje zmysły, świadczy jedynie o rzeczywistości snu.

BÓG zapewnił ODPOWIEDŹ, jedyne wyjście, prawdziwą POMOC. Zadaniem JEGO GŁOSU, JEGO DUCHA ŚWIĘTEGO jest pośrednictwo między dwoma światami. ON może to zrobić, ponieważ choć zna prawdę, dostrzega także nasze złudzenia, nie wierząc w nie. Celem DUCHA ŚWIĘTEGO jest pomóc nam uciec ze świata snów, ucząc nas, jak przemienić umysł i odczynić błędy. Przebaczenie jest wielką pomocą naukową DUCHA ŚWIĘTEGO, która doprowadza do tej przemiany myślenia. Jednakże, kurs ma własną definicję tego, czym tak naprawdę jest przebaczenie, jak również definiuje świat na swój własny sposób.

Świat, który widzimy, odzwierciedla tylko nasze wewnętrzne ramy odniesienia: dominujące idee, pragnienia i uczucia w naszym umyśle. „Postrzeganie jest wytwarzane przez projekcję” (T-13.V.3: 5 i T-21, Ein.1: 1).

Najpierw patrzymy do wewnątrz i wybieramy świat, który chcemy zobaczyć, a następnie projektujemy ten świat na zewnątrz i czynimy go prawdą taką, jaką ją widzimy. Urzeczywistniamy ją poprzez nasze interpretacje tego, co widzimy. Jeśli wykorzystamy percepcję, aby usprawiedliwić własne błędy - nasz gniew, nasze impulsy ataku, nasz brak miłości w jakiejkolwiek formie - ujrzymy świat zła, zniszczenia, złości, zazdrości i rozpaczy – wszystko to musimy nauczyć się wybaczać, nie dlatego, że jesteśmy „dobrzy” i „miłosierni”, ale dlatego, że to, co widzimy, nie jest prawdą. Zniekształciliśmy świat poprzez nasze zniekształcone mechanizmy obronne i dlatego widzimy coś, czego nie ma. Ucząc się rozpoznawać nasze błędy w postrzeganiu, uczymy się również jak je przeoczyć lub „wybaczyć”. Jednocześnie wybaczamy sobie i spoglądamy poza nasze zniekształcone wyobrażenia o sobie, w stronę JA, które BÓG stworzył w nas i jako nas.
Grzech definiowany jest jako „brak miłości” (T-1.IV3: 1). Ponieważ miłość jest jedyną rzeczą, która istnieje, z punktu widzenia DUCHA ŚWIĘTEGO, grzech zaś jest błędem możliwym do naprawienia, a nie złem wymagającym kary. 

Nasze poczucie nieadekwatności, słabości i niekompletności wynika z silnego inwestowania w „zasadę braku”, która dominuje w całym świecie iluzji. Z tego punktu widzenia szukamy u innych tego, czego według nas, nam brakuje. „Adorujemy” kogoś innego, aby otrzymać coś dla siebie. Co ciekawe, właśnie to w świecie snów uważa się za miłość. Nie może być większego błędu niż ten, ponieważ miłość nie jest w stanie domagać się czegokolwiek.